PROLOG

Czeeeść Wam.

Jaram się tym opowiadaniem i mam nadzieję, że komuś się spodoba. Od razu mówię, że narracja w czasie teraźniejszym będzie prowadzona tylko w prologu i epilogu. Rozdziały zacznę publikować po zakończeniu wszystkich spraw z Crimson Assiduity.

~*~

     Czuję, że palce moich stóp są najprawdopodobniej zdeptane na miazgę. Tłum ludzi najwyraźniej ignoruje obecność kogoś, kto ledwie wyrasta z ziemi i nikt nie zwraca uwagi, gdzie stawia swoje stopy. Duchota, jaka panuje w pomieszczeniu i nieprzyjemny zapach spoconych ciał sprawiają, że kręci mi się w głowie. Z głośników huczy dzika muzyka, a bas miesza się z rytmem mojego serca. Mam dość, mogłabym upaść na podłogę i umrzeć rozdeptana pod stopami tych wszystkich ludzi.

Świat wiruje, a ja pozwalam opaść ciężkim powiekom. Nikt mnie nie zauważa, chociaż wydaje mi się, że wzywam pomocy. Czuję ból w piersiach, chcę dalej brnąć naprzód, poprzez tłum. Jednak nie mam już sił by się przecisnąć. Światła migoczą wokół sceny i wyglądają jak wielokolorowe gwiazdy.

– Tato! – Słyszę swój wrzask, choć mogłabym przysiąc, że moje usta ani drgnęły. – Tato!

Ludzie się oglądają. Ktoś pokazuje na mnie palcem, mówi coś; nie wiem co. Nie znam nikogo, boję się. Wiem, że muszę do niego dojść, zawołać go głośniej. Coraz więcej osób odsuwa się ode mnie, ktoś chwyta za moje ramiona i podnosi z podłogi.

Z podłogi?

Kiedy upadłam?

– Tato – szepczę i wybucham histerycznym płaczem.

Ktoś krzyczy, ja też krzyczę. Piosenka ucicha, ludzie patrzą na mnie i mruczą coś pod nosami. Ich twarze są zdenerwowane i choć przestała grać, gwara nie ustaje.

– Co tu robisz, dziewczynko? – Słyszę czyjś głos.

Patrzę na niego, jednak nie jestem w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Przez ściśnięte gardło potrafię wydusić tylko jedno słowo.

– Tatusiu…

Zeskakuje ze sceny. Ludzie robią miejsce, widzę jak przepycha się między obcymi sylwetkami. Doskakuje do mnie i wiem, że już będzie dobrze.

– Ichirei! – krzyczy i bierze mnie na ręce. – Co tu robisz? Gdzie mama?

I wtedy koszmar wraca. Znów to widzę. To, przed czym uciekłam, by skryć się w jego ramionach.

– Nie chciała się obudzić – mówię i pociągam nosem z poczuciem winy. – Prosiłam… Naprawdę prosiłam, ale mama mnie nie słucha. Nie chce się obudzić.

~*~